نماز و مشورت در کلام نور

وَ الَّذينَ اسْتَجابُوا لِرَبِّهِمْ وَ أَقامُوا الصَّلاةَ وَ أَمْرُهُمْ شُورى‏ بَيْنَهُمْ وَ مِمَّا رَزَقْناهُمْ يُنْفِقُون.

و كسانى كه دعوت پروردگارشان را اجابت كرده و نماز را برپا مى‏دارند و كارهايشان به صورت مشورت در ميان

آنهاست و از آنچه به آنها روزى داده‏ايم انفاق مى‏كنند.«شوری ، 38»

« أَقامُوا الصَّلاةَ »

اگر بعد از آن در بین همه تكالیف الهی نام نماز را برد و فرمود و نماز بپا می‌دارند از باب ذكر خاص بعد از عام ...

است به خاطر اهمیت و شرافتی كه در خصوص فرد نامبرده هست.[1]

مرحوم طبرسی می‌فرماید: نماز را در اوقات خود مرتب با شرایطش می‌خوانند.[2]

ولی از آنجا كه در میان اوامر الهی مسائل بسیار مهمی وجود دارد، كه بالخصوص باید انگشت روی آن گذاشت

چند موضوع مهم را به دنبال آن یادآور می‌شود كه مهمترین آنها نماز است، نمازی كه ستون دین، پیوند خلق

و خالق مربی نفوس، معراج مؤمن، و نهی كننده از فحشا و منكر است.[3]

و نیز از اوصاف دیگر مؤمنین و آنهایی كه به پرودگار خود اتّكا دارند این است كه اینها امر پروردگار خود را اجابت

نموده و نماز را كه مأمور به آن گردیده‌اند به پای می‌دارند و در امر نماز جهات ظاهری آن را از اجزاء و شرایط

و نیز راجع به جهات باطنی آن از خلوص و توجه و حضور قلب و باقی اموری كه باعث قبولی اعمال می‌گردد

با كمال جدیت مراعات نموده و استقامت می‌نمایند.[4]

منابع

[1] . المیزان، ج 18، ص 96.

[2] . مجمع البیان، ج 22، ص 154.

[3] . نمونه،‌ج 20، ص 462.

[4] . مخزن العرفان ج 11،‌ص 382.