حضور قلب در نماز

روزی سید هاشم امام جماعت مسجد(سر دوزک)بعد از نماز ،به منبر رفت و در ضمن توجیه لزوم

حضور قلب در نماز فرمودند: روزی پدرم مشغول نماز جماعت شد و عده ای به وی اقتدا کردند و

من نیز جزو آنان بودم.در اولین لحظات اقامه نماز، پیرمردی روستایی وارد شد و  در صف اول ،

پشت سر پدرم قرار گرفت ، مومنان نمازگزار از اینکه یک شخص دهاتی در صف اول ایستاد ،

ناراحت شدند ،....

 ولی او اعتنایی نکرد و و در رکعت دوم در قنوت ، 

نیت فرادا کرد و نمازش را به تنهایی تمام کرد و در همان جا نشست و مشغول خوردن نان شد، چون نماز تمام

شد ، مردم از هر طرف به او اعتراض کردند .او جواب نمی داد.

پدرم فرمود:چه خبر است؟

گفتند:مردی روستایی و جاهل به مساله آمد در صف اول ،پشت سر شما اقتدا کرد و گفت :چرا چنین کردی؟

گفت : راز آن را آهسته بگویم، یا در این جمع بلند بگویم.پدرم گفت :در حضور همه بگو.گفت :من وارد این مسجد 

شدم و چون نماز جماعت بر پا شد ، به امید فیض نماز جماعت اقتدا کردم ،ولی دیدم شما در وسط نماز به این 

فکر فرو رفتید که من پیر شده ام و از آمدن به مسجد عاجز شده ام  " گوش درازی لازم دارم"سپس در خیالتان

  به میدان الاغ فروش ها رفتید و دست به خرید زدید و در رکعت دوم در خیال تدارک خوراک و تعیین جای او بودید

، من عاجز شدم و دیدم بیش از این سزاوار نیست  با شما در نماز باشم ، لذا نماز خود را بصورت فرادا تمام کردم.

پیر مرد این را بگفت و از مسجد بیرون رفت.پدرم بر سر خود زد و ناله کرد و گفت :این شخص بزرگی است ، 

او را بیابید و نزد من بیاورید .مردم گشتند ولی اثری از او نیافتند.

منبع

 راهنمای سعادت،ص 152.  

بر گرفته از کتاب قصه های نماز نوشته جلالی عزیزیان